Spektakel-dag

Vanmorgen een uur verslapen. Niet zo gek want we zijn hier een verder. Uiteindelijk nog voor 11 uur vertrokken. We krijgen al aardig de spurt erin om te pakken en te vertrekken. Eerst nog even dumpen. Maar er was een lange dubbele line-up, dus besloten om dat maar verderop te doen. Dumpen is iets wat we 1x per 3 dagen doen. De grijze tank legen (afwas-en douchewater), de zwarte tank legen (toilet), water bijvullen en on the road again.

Na een half uurtje rijden komen we bij de kruising tussen highway 93 en 93A, waar de Athabasca River een vrije (water)val maakt. Deze waterval is de spectaculairste van Jasper National Park. Doordat het water zo hoog staat mogen we niet overal lopen. Neemt niet weg dat we goede foto's proberen te maken. We zijn overigens niet de enigen hier. We rijden overduidelijk de toeristische route. Na deze tussenstop gaan we weer verder. Op naar de Icefields.

Onderweg zien we bergen, bergen en nog eens bergen. Het WOUW-gehalte is weer hoog. En als je denkt dat je ze allemaal gehad hebt, en de bocht om gaat, zijn er weer nieuwe bergen tot zover je ogen ze kunnen zien.

De Icefields zijn een spektakel op zich. Het is de grootste ijsvlakte ten zuiden van Alaska, heeft een oppervlakte van 325 km² en is sommige plekken wel 365 meter dik (hee lui, ik heb dit uit een boekje hoor). Het is er koud, winderig en er valt zelfs wat natte sneeuw. We laten de toeristen achter ons.... zij gaan met bussen tegelijk de Icefields op.

Onderweg zien we prachtige meren die azuurblauw/turkoois gekleurd zijn. Kan het nog mooier worden of hoe zit dat hier???

We willen vanavond nog 1 keertje in 'in the wild' kamperen. Dus pakken we aan het eind van de dag een ' off the road' weggetje. Zien we toch wéér een canyon met een enorme waterval (Crescent falls). We besluiten om de weg verder te volgen maar stuiten op een beekje. Je moet dat beekje over om verder te kunnen naar de campground die blijkbaar verderop ligt. Andy besluit om uit te stappen en te voet op verkenning te gaan. En ja hoor, hij komt enthousiast terug. Gloria en ik vinden het geen goed plan. We willen aan het eind van deze vakantie geen brokken maken met onze campers. Laat staan onze borg te verspelen. Dus wij geven aan; NO WAY. Komt er op dat moment een mooie nieuwe Mercedes met 4 Japanners die gewoon het water inrijden en zonder problemen de overkant halen. Nou.... zegt Gloria, ik moet mijn woorden terug nemen, want als zij het kunnen (wielen laag bij de grond) dan kunnen wij het ook ! ahum... 3 keer nadenken.... okee dan.... lets trye & go. Andy gaat eerst en ja hoor, met veel gehobbel en geslinger bereikt hij veilig de overkant. Nu zijn wij aan de beurt. Ik stap uit want ik wil het niet 'beleven' in de auto zelf. Handen voor ogen en toch stiekum de camera mee. Ook onze DCV komt veilig aan de overkant. Alleen de uitlaat werd nat en alle inhoud van de kastjes ligt overhoop. Zowaar niks kapot. Komt er even laten een truck MET paardentrailer, die even zo makkelijk de overkant haalt. Hoe bedoelt u, zorgen maken om niks !

Het was de moeite waard dat we dit gedaan hebben. We vinden een prachtige double plek, halen 2 vrachten hout, de mannen maken meteen vuur. Ferry hakt deze keer het hout. Hij heeft aan Andy een goede coach gehad want hij slaat alle dikke stukken hout in mootjes. We eten onze ijskasten en drinken onze drankflessen leeg want morgenavond zijn we bij Gloria in Edmonton thuis. We hoeven geen voorraad meer in te slaan. Dit is onze mooiste avond (en nacht) van de vakantie. Ferry en Gloria dansen op muziek van Santana (de bosebox heeft zijn dienst wel bewezen deze vakantie). We wachten tot de sterren verschijnen en gaan voldaan naar bed.